هر انسانی ذاتاً تمایل به عدم فنا و جاودانگی دارد و به همین خاطر است که زمانی که مرگ را پایان هستی می‌پندارد، از آن می‌هراسد. این خصیصه که حتّی در میان ملحدان دیده می‌شود، گونه‌های مختلفی به خود می‌گیرد. جاودانگی از طریق ماندن نام و نشان و استمرار کارهای خیر، یکی از این گونه‌هاست. در فرهنگ دینی، یکی از جلوه‌های این موضوع، باقیات الصّالحاتی است که مؤمنان از خود به جای می‌گذارند. اسلام مبدِع این سنّت حسنه (باقیات الصّالحات) نبوده و پیش از آن نیز این امر پسندیده به شکل بذل مال برای کمک به معابد و انسان‌ها وجود داشته است. در همه جای دنیا شاهد مراکز و مؤسّسات گوناگونی در جهت حمایت از فقرا و نیازمندان و ترویج علم و مذهب و اخلاق و حلّ مشکلات جامعه و امور عامّ‌المنفعه هستیم.
سه شنبه ۱۷ آذر ۱۳۹۴
روزی همراه او به مجلس رفتم. وقتی از پلّه ها بالا می‌رفتیم، یکی از نمایندگان مجلس به ما رسید و خطاب به او گفت: شما در این زمستان سخت و با این پیراهن کرباسی و یقه‌باز گرفتار سرماخوردگی می‌شوید! او نگاهی تند کرد و گفت: «کاری به یقة باز من نداشته باشید! حواستان جمع دروازه‌های ایران باشد که باز نماند!»
پنج شنبه ۱۲ آذر ۱۳۹۴
امام خمینی(رحمت‌الله علیه) در روز پنجم آذر سال 1358، در اجتماع پاسداران سپاه تهران، ضمن گوشزد کردن خطرات جدی آمریکا در مقابلۀ همه‌جانبه با نظام اسلامی، بر لزوم وحدت همۀ افراد جامعه تأکید کردند. در بخشی از سخنان ایشان، چنین آمده است: «مملکت شما الآن یک حالی دارد که اگر دیر بجنبیم از بین رفتیم تا آخر. همه باید یک‌صدا باشیم. برای مسائلی که برای خودمان طرح است-هر چه هم مسئله بزرگ باشد- و مسائلی که برای دوستانمان طرح است -هر چه هم بزرگ باشد- امروز نباید ما تشنج ایجاد کنیم برای آن.» (خمینی، 1361، 11: 119)
سه شنبه ۳ آذر ۱۳۹۴