رابطه کربلا با ظهور امام زمان
منبع : مشرق
۱۳۹۲/۰۱/۰۵
یکی
از پژوهشگران تاریخ عزاداری با اشاره به اینکه روایات رسیده از اماباقر(ع)
تا امام رضا(ع) گویای این حقیقت هستند که آن بزرگواران درصدد تاسیس آیین
عزاداری امام حسین(ع) بوده اند،گفت: ائمه (ع) از مردم می خواستند مصیبت
امام حسین (ع) را همیشه تازه بدانند و همانند مصیبت عزیز تازه درگذشته خود
برای ایشان سوگواری کنند.
محمدحسین
صالح آبادی عضو گروه سیره و تاریخ پژوهشکده دارالحدیث از جمله پژوهشگران
حوزه عاشورا به شمار می آید که علاوه بر همکاری در تدوین دانشنامه امام
حسین(ع) بیشترین حوزه تحقیقی وی در مورد تاریخ عزاداری حضرت سیدالشهدا
اباعبدالله الحسین(ع) است که مهر گفتگویی را با وی در این مورد داشته است
که در ذیل می آید:
جناب آقای صالح آبادی بفرمایید عاشورا چه تأثیری بر فرهنگ شیعیان و نیز مسلمانان داشته است؟
محمدحسین
صالح آبادی: مهمترین تاثیر عاشورا حفاظت از اندیشه امامت و غدیر با حمله
به مشروعیت نظام خلافت است که در آن حاکم به هرشکلی حتی سلطنت می توانست به
حکومت برسد . این مطلب نیازمند توضیح است که عرض می کنم.
توده مردم و
حتی شخصیتهای مطرح در جامعه اسلامی، خلافت و مشروعیت دینی را امری یگانه و
به هم پیوسته می دانستند و همه کارهای حکومت را عین دین می دانستند از این
رو سرنوشت دین نیز در اختیار حکومتی قرار گرفته بود که با موروثی شدن پس از
معاویه و به قدرت رسیدن یزید رو به انحطاط کامل می رفت از این رو بود که
امام حسین (ع) فرمودند: حال که امّت به فرمانروایى چون یزید گرفتار آمده،
باید فاتحه اسلام را خواند ( وعَلَى الإِسلامِ، السَّلامُ إذ قَد بُلِیَتِ
الامَّةُ بِراعٍ مِثلِ یَزیدَ. الفتوح ج ۵ ص ۱۷).
قیام امام (ع) به هدف
اصلاح امت جدش صورت گرفت (إنَّما خَرَجتُ لِطَلَبِ النَّجاحِ وَالصَّلاحِ
فی امَّةِ جَدّی. الفتوح: ج ۵ ص ۲۱) و دارای کارکرد دوگانه بود اگر پیروز
می شد امت را به همان مسیری که جدش پیامبر اعظم (ص) راهبری کرد، هدایت می
کرد و اگر منجر به شهادت می شد -که چنین هم شد- مشروعیت را از چنین حکومتی
می گرفت و مانع حاکمیت کامل باطل بر تمام گستره حق می شد.
عاشورا فریاد
علیه انحراف در حاکمیت جامعه اسلامی و لزوم برگشت به غدیر بود و انرژی
متراکم و قابل دسترسی، برای تمام نسلها فراهم کرد و این گونه بود که اکثر
قیامها با بهره گیری از نهضت عاشورا علیه امویان و عباسیان شکل گرفتند.
پیام تمام این قیامها همان پیام قیام عاشورا بود؛ یعنی عدم مشروعیت این
حکومتها و منحرف شدن حاکمیت از مسیر اصیلی که پیامبر اکرم (ص) تعیین کرده
بودند. بنابراین عاشورا بیش از هر امر دیگری به اندیشه امامت و راهکار غدیر
که رکن اصلی تفکر شیعی است کمک کرد و زمینه رشد تشیع را فراهم کرد و زنگ
خطر را برای تمام مسلمانان به صدا در آورد. قیام مردم مدینه علیه یزید
نمونه ای از این تاثیرات است. تقویت روحیه نهی از منکر با هزینه های بالا و
تقویت روحیه ظلم ستیزی از دیگر تاثیرات عاشوراست.
برخی از
کارشناسان در مورد نداشتن آب در کربلا اظهار شک و تردید کرده اند و یا
برخی معتقدند با کندن چند متر می شد به آب رسید، نظر شما در این باره چیست؟
منابع
گوناگون تاریخی از بستن آب بر روی سپاه امام خبر داده اند و خبر وجود عطش
در روز عاشورا به صورت مکرر و متواتر در منابع تاریخی آمده است. ضمن آنکه
باید توجه داشته باشیم اگر می شد با کندن زمین و حفر چاه به آب رسید دشمن
اقدام بدین کار نمی کرد زیرا در این حالت بستن مسیر شریعه کاری بیهوده و
خلاف شگردهای نظامی بوده است. افزون بر این مطلب، رملی بودن و ریزش خاک به
هنگام کندن چاه، مانع از این کار می شد.
البته آب از روز هفتم بسته شد و
تا روز دهم گروهی از سپاه امام (ع) با حمله به نگهبانان شریعه آنان را از
آب دور کردند و مشکهای خود را پر کردند اما با افزوده شدن به شمار
نگهبانان، امکان برداشت آب از بین رفت و ذخیره آب در روز عاشورا تمام شده
بود و هر چقدر به ساعات روز اضافه می شد هوا گرمتر و افراد تشنه تر می شدند
از این رو آخرین شهدا یعنی امام و نزدیکانشان بیش از اصحابی که در آغاز
صبح نبرد شهید شدند تشنگی کشیدند.
به نظر می رسد این سخن برخی از
کارشناسان، متاثر از گزارش مقتل خوارزمی (ج ۱ ص ۲۴۴) بیان شده که نوشته است
: تشنگى، به {امام }حسین علیه السلام و یاران همراهش، فشار آورد. حسین
علیه السلام، تیشهاى را بر گرفت و به پشت خیمه زنان آمد و ۱۹گام به سوى
قبله برداشت و آن جا را حفر کرد. چشمه آب شیرینى از آن جا بیرون زد. حسین
علیه السلام و همراهانش، همگى از آن نوشیدند و مَشکهایشان را پُر کردند.
سپس، چشمه [در دلِ خاک] فرو رفت و هیچ اثرى از آن، دیده نشد. [خبر] این
اتّفاق به عبید اللّه رسید. به عمر بن سعد نوشت: «به من خبر رسیده که حسین،
چاه حفر مىکند و به آب مىرسد و او و یارانش، آب مىنوشند. بنگرکه چون
نامهام به تو رسید، تا آن جا که مىتوانى، از حفر چاه به وسیله آنان،
جلوگیرى کن و بر آنان، سخت بگیر و مگذار که قطرهاى آب بنوشند.
همان
گونه که از این گزارش پیداست عنایت خبر بر اعجاز در این حادثه است. اشکال
این گزارش، این است که اگر این اتفاق به اعجاز بوده قاعدتا کسی نمی توانسته
از آن ممانعت کند. حتی اگر این گزارش را نیز بپذیریم باز تاکید دارد که پس
از این اقدام امام، دشمن هوشیار شده و از کندن چاه نیز ممانعت کرده است.
در هر صورت باز هم نبود آب و تشنگی در روز عاشورا تایید می شود.
جناب
آقای صالح آبادی امروزه موضوع مهم در خصوص نهضت عاشورا، کیفیت عزاداری است
چه کنیم تا عزاداری های ما با خرافات نیامیزد؟ همچنین در مورد حمل تصاویر
منسوب به ائمه و حضرت عباس در عزاداریها صحبت کنید که چه مسائلی را به
دنبال دارد؟
رعایت چارچوبهای شرعی و عقلی و حرکت در مسیر ارائه
شده از سوی ائمه در این باره که در روایات بدانها اشاره شده باعث می شود
عزاداری های ما سالم و صحیح باشند و از آفت خرافات نیز در امان بمانیم.
همان طور که شما هم در سوالتان اشاره کردید این تصاویر منسوب به آن
بزرگوارانند و جواز یا عدم جواز حمل آنها به فتوای فقها بستگی دارد. ولی
اگر تصاویر نمادگونه باشند مثلا تصویر نقاشی شده رزمندگان دو طرف جنگ در
روز عاشورا یا تصویر نمادگونه از امام حسین (ع)یا حضرت عباس یا ائمه دیگر
باشد و چهره در آن مشخص نباشد و صرفا قصد این باشد که بیننده با دیدن آنها
یاد آن بزرگواران بیفتد و تصویر شان و منزلت آنان را پایین نیاورد بعید است
مشکلی داشته باشد مانند تصاویری که برای حادثه غدیر می کشند و چهره پیامبر
(ص)و حضرت علی (ع) مشخص نیست و صرفا درخشش نور دیده می شود.
عزاداری امام حسین(ع) از چه زمانی آغاز شد، کیفیت آن چگونه بوده است؟
عزاداری امام حسین (ع) تا کنون مراحل مختلفی را پشت سر گذاشته است.
۱.
مرحله نخست سوگواری به شکل متعارف سوگواری ها بوده یعنی همانگونه که با از
دست رفتن هر عزیزی، خاندانش به سوگ می نشینند و در داغ عزیزشان می گریند
خانواده و وابستگان امام حسین (ع) نیز چنین کردند با این تفاوت که به خاطر
جایگاه اجتماعی امام (ع) و نسبتش با پیامبر (ص) سوگواری ایشان به میان دیگر
مردمان و صحابه و تابعین نیز کشیده شد. این سوگواری که می توان از آن به
سوگواری شخصی و متعارف یاد کرد از عصر روز عاشورا توسط خانواده امام (ع)
شروع و در مسیر اسرای اهل بیت (ع) در کوفه و شام و سپس در مدینه ادامه
یافت.
این سوگواری در سال نخست در طول سال در جریان بود و از این رو
بدین سال «عام الحزن» گفته اند و در چند سال اول نیز در سالروز حادثه مراسم
سوگواری برپا می شد. برخی رفتارهای این نوع سوگواری مانند خودداری از سرمه
و خضاب تا هنگام مرگ قاتلان شهدای کربلا در قیام مختار ادامه یافت. این
نوع سوگواری از لحاظ کیفیت مانند دیگر سوگواری های متعارف آن روزگار جامعه
عرب بود و رکن اصلی آن مرثیه خوانی در مجلس اقامه ماتم بود.
۲. مرحله
دوم سوگواری در حقیقت مرحله آغاز سوگواری آیینی برای امام حسین (ع) است. در
این مرحله بود که اهل بیت از امام سجاد (ع) تا امام رضا (ع) مراحل تاسیس
تا تکمیل و توسعه سوگواری آیینی را به عهده گرفتند. این مرحله پس از کشته
شدن قاتلان شهدای کربلا و تمام شدن سوگواری شخصی و متعارف خاندان امام (ع)
شروع می شود. در توضیح این مطلب باید عرض کنم که بنابر سنت عرب، مراسم
سوگواری کشته شدگان تا انتقام از قاتل به تاخیر می افتاد تا حس انتقام زنده
بماند و به مرگ قاتل بینجامد و پس از انتقام از قاتل بود که برای عزیزشان
سوگواری می کردند و ماجرا خاتمه می یافت.
در ماجرای شهادت امام حسین(ع)
شاهدیم که پس از قیام مختار و کشته شدن قاتلان شهدای کربلا، این روند از
سوی خاندان و وابستگان به همان شکل سنت عربی تمام می شود اما ائمه سوگواری
آیینی را به عنوان یک آیین دینی همیشگی پی ریزی کردند(ثواب الاعمال ص ۱۰۸ ح
۱و کامل الزیارات ص ۲۰۱ ح ۲۸۵ ). امام سجاد (ع) در تاسیس این آیین دینی،
زمینه سازی را به عهده داشتند. سیره عملی ایشان در یادکرد پیوسته حادثه
عاشورا و گریه بر شهدای کربلا و توصیه دیگر مومنان به گریه بر امام حسین
(ع) و بیان این که سوگواری برای ایشان امری دینی است و دارای ثواب اخروی و
بهرمندی از نعمت های بهشتی است همه و همه در این راستا بودند.
روایات و
گزارش های رسیده از امام باقر(ع) تا امام رضا(ع) گویای این حقیقتند که آن
بزرگواران در صدد تاسیس این آیین بوده اند. از سیره عملی و از لابلای توصیه
های گوناگون این امامان بزرگوار شیوه مورد تایید ائمه (ع) در سوگواری
آیینی امام حسین (ع) نیز قابل برداشت است.
در مورد کیفیت سوگواری در
مراحل آغازین باید گفت که از مجموع این روایات چنین برمی آید که از شیعیان
خواسته شده همانند سوگواری های متعارف برای درگذشت عزیزانشان برای امام
حسین (ع)سوگواری کنند. رکن اصلی مجالس سوگواری در جامعه آن روزگار عرب،
خواندن اشعار مرثیه در سوگ متوفی بود. مرثیه در اصل به معنى «به رحم در
آمدن دل و دلسوزى و شفقت براى دیگرى است» و از آن جا که معمولا در آیین
سوگوارى عرب، افراد با سرودن اشعارى که در بر دارنده ستایش متوفى بوده،
شفقت و دلسوزى و رقت قلب خود را نسبت به فرد متوفی نشان مىدادند، به این
گونه اشعار مرثیه گفتند.
تأثیر آشکار مرثیه در تحریک احساسات و
برانگیختن دیگران به بروز واکنشهاى سوگوارانه و گریه را نمىتوان نادیده
گرفت و از این رو یکى از شیوههاى نقش آفرین در جان بخشى به مجلس سوگوارى و
شدت بخشیدن به آن، است و به نوعى در خدمت دیگر شیوهها به خصوص گریه است .
ائمه
علیهم السلام با توجه به این کارکرد مرثیه با ارج نهادن به مرثیه سرایىها
و مرثیه خوانى هاى عصر خویش و تاکید و توصیه بیشتر، آن را درون سازمان
نوبنیاد سوگوارى سید الشهداء جا دادند و در هنگامه تاسیس و چینش ساختار
عزادارى، براى آن جایگاه بلند و ارزشمندى، تعریف کردند. این تدبیر در کنار
ماهیت تأثرانگیز و جانگداز حادثه عاشورا، این نتیجه را در پى داشت که شاهد
مرثیههاى سرایىهاى فراوان در قرنها و نسلهاى بعد باشیم.
زیارت قبر مطهر امام حسین(ع) از چه زمانی آغاز شد و در طول تاریخ چه تغییراتی یافته است؟
نخستین
زیارت امام حسین (ع) بنابر قول مشهور زیارت جابر و اهل بیت در اربعین است
اما گویا پیش از این جریان، عبید الله بن حر بر سر مزار شهدا حاضر شده است.
او از کسانی است که به تقاضای کمک امام حسین (ع) جواب منفی داد اما پس از
فاجعه عاشورا پشیمان شد و بر سر مزار شهدا حاضر شد و مرثیه ای سرود و بر آن
شهیدان گریست. طبق برخی نقلها، امام سجاد (ع) نیز از مدینه به طور مخفی به
کربلا سفر می کرد حضور توابین و مختار بر سر مزار وگریه و زاری برای آن
امام از دیگر گزارش های رسیده درباره زیارتها در سده اول هجری است.
تعبیر
امام صادق (ع) بر این که شنیده ام گروهی بر سر مزار امام حاضر می شوند و
به خواندن قرآن و مرثیه خوانی و گریه و زاری می پردازند به نوعی بیانگر
کیفیت زیارت های آن دوران است. عزیمت زائران در مناسبت های خاص چون روز
عاشورا، عرفه و نیمه شعبان بیش از سایر مواقع بوده است. ائمه (ع) برای آنکه
زیارت به شکل درست و مناسب انجام گیرد توصیه های گوناگونی دارند که در
آنها به آداب و نحوه زیارت و تنوع آن توجه نشان داده اند. این توصیه ها و
متون زیارت نامه هایی که از سوی ائمه (ع) تبیین شده و می توان آنها را
مرامنامه شیعه در زیارت دانست، در تعیین نوع رفتار زائران نقش اساسی ایفا
کرد. از آنجا که شیعیان در زیارت ائمه و به خصوص زیارت امام حسین دارای
مرامنامه مشخص بودند رفتار آنها در زیارت تغییرات چندانی نداشته است البته
باید توجه داشت که تغییر و تحول در نحوه زندگی و فرهنگ نسلها و تغییرات در
بنای مرقد و حرم شریف آن امام شهید، تغییراتی را در نحوه رفتار زائران باعث
می شده است.
طبق روایات و احادیث به چه نوع عزاداری هایی سفارش شده است؟ هم از جنبه کیفیت و هم هنری، کمی، سبک و زمان آن؟
از سیره عملی ائمه و مجموعه سفارش های آن بزرگواران امور گوناگونی قابل برداشت است که جهت اختصار به برخی از آنها اشاره می کنیم:
-
ائمه (ع) از مردم می خواستند مصیبت امام حسین (ع) را همیشه تازه بدانند و
همانند مصیبت عزیز تازه درگذشته خود، برای ایشان سوگواری کنند با همان شیوه
متداول در سوگواری های جامعه عرب. از این رو می توان گفت هر جامعه و ملتی
می تواند با آداب و رسوم ویژه سوگواری های جامعه خودش برای امام حسین (ع)
نیز سوگواری کند البته باید توجه داشت که سوگواری عاشورا یک آیین دینی است و
نمی تواند در قالب و شکلی اجرا شود که با آموزه های دین مغایرت داشته
باشد. بنابر این هر آنچه که بر اساس دیگر آموزه های دینی امری حرام دانسته
شده نباید در عزاداری امام دیده شود .
داشتن برنامه جهت یاد کرد مصیبت امام حسینعلیه السلام حتى به صورت فردى .
یاد مصیبت ایشان به هنگام نوشیدن آب.
ارزشمندى داشتن «حالت گریه» در هنگام ذکر مصیبت حضرت. (ثواب الأعمال : ص ۱۰۹ ح ۲ ، کامل الزیارات : ص ۲۰۹ ح ۲۹۸ )
استفاده از هنر شعر در بیان مصیبت. ( رجال الکشّی : ج ۲ ص ۵۷۴ ح ۵۰۸ )
تشکیل مجالس خانگى جهت ذکر مصیبت و حضور بانوان در این گونه مجالس با رعایت مسایل شرعی و رعایت حریم بین زن و مرد.
تعزیت
گفتن حضار به یکدیگر در مجالس عزاداری امام حسین (ع) به عنوان یکی از آداب
مجالس ذکر مصیبت، به همان شکلی که در مجالس سوگواری متعارف است و به صاحب
عزا تعزیت و تسلیت می گویند.
مرثیه خوانى براى حضرت به صورت حزین و تأثرانگیز.
گریستن
بر امام حسینعلیه السلام در مواردى که براى انسان امر گریه آورى و حادثه
غمباری پیش مىآید. (عیون أخبار الرضا ج ۱ ص ۲۹۹ ح ۵۸).
حضور بر سر مزار آن حضرت در زمانهاى مختلف و مرثیه سرایى در آنجا و گریه براى حضرت. ( کامل الزیارات: ص ۵۳۷ ح ۸۲۹)
اهمیت دادن به ماه محرم.
با آغاز محرم به استقبال روز عاشورا رفتن با حزن و اندوه.
اهمیت دادن ویژه به این روز به جهت آن که عظیمترین مصیبت اتفاق افتاده است و روز مصیبت و اندوه دانستن این روز.
در صورت امکان حاضر شدن بر سر مزار حضرت در کربلا.
آغاز
این روز با سلام بر امام و لعن قاتلان و نماز براى ایشان و سپس گریه و
اقامه ماتم در منازل و اظهار جزع و گریه وزارى به صورت جمعى در صورتى که
امکان حضور بر سر مزار نیست.( مصباح المتهجّد : ص ۷۸۲)
تعطیل کردن این روز.
همانند شدن به صاحبان عزا از جهت پوشش در این روز.
خوددارى از لذایذ و آشامیدن و خوردن تا به هنگام غروب و سپس تغذیه با غذایى اندک همان گونه که اهل مصیبت چنین می کنند.
چه
رابطه ای میان شهادت امام حسین(ع) و حکومت الهی حضرت مهدی موعود وجود
دارد؟ شنیده ایم که موقع شهادت امام حسین(ع) با توجه به اینکه ولی خدا می
خواست به شهادت برسد و عالم و ملائکه و جنیان در تب و تاب یاری رساندن ولی
خدا بودند اما خداوند تصویری از آخرالزمان و حضور امام زمان را به ملائکه
نشان داد. ائمه(ع) نیز در بیانات خود به گونه ای از ظهور امام مهدی(عج) سخن
می گویند و در حسرت دیدن حاکمیت ایشان بر زمین هستند که گویی آن بزرگوار
منتقم خون امام حسین(ع) و تنها محقق کننده هدف امام حسین (ع) است که می
خواستند حکومت عدل را برقرار کنند؟ آیا این برداشت با توجه به منابع حدیثی
درست است؟
قیام امام حسین (ع) علیه انحراف در حاکمیت جامعه
اسلامی صورت گرفت و به قصد اصلاح این انحراف و مفسده بزرگ انجام گرفت که در
صورت موفقیت جامعه بشری را به همان مسیر شریعت محمدی رهنمون می شد امری که
خواست نهاد امامت و جریان غدیر بود. با شهادت امام حسین (ع) هر چند این
اصلاح فوری صورت نگرفت اما قیام هدف اصلاحی جایگزینی داشت و آن ضربه زدن به
مشروعیت نظام حکومتی خلافت و بازکردن راهی برای بازگشت جامعه بشری به
ساختار امامت و رهبری معصوم، (ع) یعنی امام مهدی (عج) در آینده ای دورتر.
این
حرکت اصلاحی، به صورت تدریجی و با همراهی مولفه هایی چون حضور و تلاش
امامان معصوم (ع) دیگر زنده نگه داشتن یاد امام حسین(ع) و واقعه عاشورا (که
فریادگر این انحراف بزرگ است ) از طریق عزاداری و زیارت قبر آن امام
مظلوم، صورت گرفت .
بدین ترتیب متوجه می شویم که چرا امام مهدی (ع)
منتقم واقعی جریان کربلا دانسته شده است این در حالی است که می دانیم مختار
شش سال بعد از حادثه کربلا از قاتلان انتقام گرفت ولی باز ائمه (ع) تاکید
کرده اند که حضرت ولی عصر (عج) منتقم کربلاست. این به خاطر آن است که امام
مهدی (ع) انحراف در حاکمیت را از بین می برد و رهبری جامعه در دست معصوم
(ع) قرار می گیرد و حاکمیت از اهل باطل گرفته می شود و این همان کاری بود
که امام حسین برایش قیام کرد. بنابر این امام مهدی (ع) در پی زمینه سازی
های نهضت عاشورا و تلاش فرهنگی ائمه دیگر، فرصت پیدا می کند تا جامعه را به
مسیر غدیر و مدیریت شایستگان بازگرداند.