روز زیارتی امام رضا (ع)
۱۳۹۱/۱۲/۲۷

بسمه تعالی 
از جمله  مستحب  هایی که در روایات  بدان بسیار تاکید شده است وثواب فراوانی به آن وعده داده شده ،زیارت قبور  امامان  (ع) وپیامبر گرامی (ص) است. آنچه از روایات بدست می آید آن است که این عمل درعصر حضور  ودوران غیبت، از نظر اهمیت، یکسان است.نکته دیگری که استفاده می شود آن است که برخی زمانها برای زیارت ،بیشتر سفارش شده واین زمان ویژه در مورد هریک از معصومین ،متفاوت است.
اوقات مخصوص زیارت امام رضا(ع)
زیارت بارگاه ملکوتی  ثامن الائمه در تمام  طول سال :روز وشب،زمستان وتابستان،مورد تاکید وثواب فراوان  قرار گرفته است اما دانشمندان وعلمای شیعه برخی زمانها را به عنوان ایام زارتی آن حضرت برشمرده اند :
۱- روز ولادت ایشان که یازدهم ذیقعده می باشد.
۲-روز شهادت آن حضرت که اخرین روز ماه صفر مشهور است.
۳-شب وروز جمعه
۴- درتمام ماه رجب 
۵-بیست وسوم ماه ذیقعده 
۶-بیست و پنجم ماه ذیقعده (روز دحو الارض )
۷-ششم ماه رمضان
 باکمی تامل،دلیل سفارش وتاکید زیارت در روز های ولادت ووفات  وروز وشب جمعه قابل درک است اما زیارت روز بیست وسوم، چرا آنقدرتاکید شده تا«آنجا که سید بن طاووس در کتاب الاقبال بالاعمال الحسنة می نویسد:
«رایت فی بعض تصانیف أصحابنا العجم رضوان الله علیهم انه یستحب أن یزار مولانا الرضا علیه السلام یوم ثالث و عشرین من ذی القعدة من قرب أو بعد ببعض زیاراته المعروفة أو بما یکون کالزیارة من الروایة بذلک ....» (الاقبال ۱: ۳۱۰. چاپ قدیم)
من در بعضی از کتابهای تالیفی علمای شیعه غیر عرب دیدم که گفته اند:زیارت مولایمان حضرت امام علی ابن موسی الرضا(ع) در روز بیست وسوم ماه ذیقعده مستحب است چه از نزدیک زیارت کنید و چه از دور، خواه زیارت نامه های  معروف خوانده شود یا زیارتی که در روایتی  ذکر نشده است.
همین مطلب را علامه مجلسی در بحار الانوار از سید نقل نموده است. (بحار الانوار ۹۹: ۴۳ ) بدون آنکه اشاره به منبع دیگری داشته باشد و همین مطلب را مرحوم شیخ عباس قمی در کتاب ارزشمند مفاتیح الجنان  نقل نموده است که  نشان دهنده انفراد سید بن طاوس در مورد این مطلب است.
برخی این را به دلیل شهادت امام علیه السلام در آن روز می دانند. علی بن یوسف بن مطهر (برادر علامه حلی) نوشته است:
«وفی الثالث و العشرین من ذی القعدة کانت وفاة مولانا ابی الحسن علی بن موسی الرضا علیه السلام» (العدد القویة : ۲۷۵. نشر کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی)

نویسنده :عبدالله امیدی فرد عضو هیات علمی دانشگاه قم