«نِعمَتانِ مَکفُورَتانِ: الأمنُ والعافِیَةُ؛ دو نعمت است که شکر آنها گزارده نمیشود: امنیّت و سلامتی.» (خصال صدوق، ص۳۴)
«امنیت»، یکی از بزرگترین و گواراترین نعمتهای الهی است که با نعمت سلامتی جسم(تن درستی) برابری می کند، همه مردم به آن نیاز دارند و بدون آن، شادی در زندگی بی مفهوم است؛ ولی به فرموده پیامبراکرم(ص)، کمتر کسی قدر نعمت بزرگ را می داند.
۲. پیامبر اکرم(ص) میفرمایند:
«مَن أصبَحَ و أمسى وعِندَهُ ثَلاثٌ فَقَد تَمَّت عَلَیهِ النِّعمَةُ فِی الدُّنیا: مَنْ أَصْبَحَ مُعَافى فِی جَسَدِهِ آمِناً فِی سَرْبِهِ عِنْدَهُ قُوتُ یَوْمِهِ، فَإِن کانَت عِندَهُ الرّابِعَةُ فَقَد تَمَّت عَلَیهِ النِّعمَةُ فِی الدُّنیا وَالآخِرَةِ ؛ و هُوَ الإِسلامُ؛ هر کس شب و روز خود را سپری کند و از سه چیز برخوردار باشد، نعمت دنیا را کامل دارد: کسی که بام و شامش را در تن درستی و آسایش خاطر بگذراند(امنیت جانی و مالی داشته باشد)، و خوراک روزانه خود را داشته باشد. حال اگر چهارمین نعمت را هم داشته باشد، نعمت دنیا و آخرت بر او کامل شده است و آن نعمت، اسلام است.»(بحارالانوار، ج۷۷، ص۱۳۹، ح۱۲۷)
۳. پیامبر(ص) میفرمایند:
«لا خَیرَ فِی القَولِ إلّا مَعَ الفِعلِ ، ولا فِی المَنظَرِ إلّا مَعَ المَخبَرِ ... ولا فِی الحَیاةِ إلّا مَعَ الصِّحَّةِ ، ولا فِی الوَطَنِ إلّا مَعَ الأَمنِ وَالسُّرورِ؛ در گفتارِ بىکردار، و دیدنِ بىآزمودن ... و زندگى بدون سلامت، و وطن بدون امنیّت و شادمانى، خیرى نیست.» (من لایحضره الفقیه، ج۴، ص۳۶۹)
۴. پیامبر(ص) میفرمایند:
«اللّهُمَّ لا تَدَع لی ذَنبا إلّا غَفَرتَهُ، ولا هَمّا إلّا فَرَّجتَهُ، ولا سُقما إلّا شَفَیتَهُ، ولا عَیبا إلّا سَتَرتَهُ، ولا رِزقا إلّا بَسَطتَهُ، ولا خَوفا إلّا آمَنتَهُ؛ پیامبر(ص) در دعاى تعقیبات نماز ظهر می فرمودند: بار خدایا! هر گناهى دارم، بیامرز، هر نگرانى و اندوهى دارم، بزُداى، هر بیمارىاى دارم، بهبود بخش، هر عیبى دارم، بپوشان، و روزىام را گشایش ده، و ترس مرا به امنیّت بدل فرما.»(بحارالأنوار، ج۸، ص۶۳، ح۲)
۵. پیامبر(ص) فرمودند:
«اللّهُ أکبَرُ، اللّهُمَّ أهِلَّهُ عَلَینا بِالأَمنِ وَالإیمانِ، وَالسَّلامَةِ وَالإِسلامِ، وَالتَّوفیقِ لِما یُحِبُّ رَبُّنا ویَرضى، رَبُّنا ورَبُّکَ اللّهُ؛ پیامبر(ص)، هرگاه ماه نو را مىدید، مى فرمود: «بزرگتر است خدا. بار خدایا! این را با امنیّت و ایمان، و سلامت و اسلام، و توفیق به آنچه ـ تو اى پروردگار ما ـ دوست دارى و مىپسندى، براى ما نو گردان. پروردگار ما و تو [اى ماه!] خداست.»(سنن الدارمى، ج۱، ص۴۲۸، ح۱۶۳۹؛ کنز العمّال، ج۷، ص۷۸، ح۱۸۰۴۵)
۶. امام علی(ع) فرمودند:
«شَرُّ الأوطانِ ما لَم یَأمَن فیهِ القُطّانُ؛ بدترین وطن، وطنی است که ساکنانش در آن ایمن نباشند.»(غررالحکم و دررالکلم، ح۵۷۱۲)
۷. امام علی(ع) فرمودند:
«الجُنُوُد بِإذنِ اللَّهِ حُصُونُ الرَّعیَّةِ وَ زَینُ الوُلاةِ وَ عِزُّالدِّینِ وَ سُبُلُ الأَمنِ وَ لَیسَ تَقُومُ الرَّعِیِّةُ إلّا بِهِم؛ سربازان، به اذن خداوند، دژ مردم، زینت زمامداران، مایه عزّت دین و امنیّتاند و کار شهروندان، جز به آنان استوار نمیشود.»(نهج‌البلاغه، نامه۵۳)
۸. امام علی(ع) فرمودند:
«رِفاهِیَّةُ الْعَیْشِ فِى الاَْمْنِ؛ آسایش زندگانی در امنیت است.»(غرر الحکم، آمدی، ج۴، ص۱۰۰)
۹. امام علی(ع) فرمودند:
«شَرُّ البِلادِ بَلَدٌ لا أمنَ فِیهِ؛ بدترین شهرها، شهری است که در آن امنیت نباشد.» (غرر الحکم، آمدی، ج۴، ص۱۶۵)
۱۰. امام علی(ع) فرمودند:
«الخائِفُ لا عَیشَ لَهُ؛ کسى که در ترس و وحشت به سر مىبرد، زندگى ندارد.»(غررالحکم، ج۱، ص۲۵۱، ح۱۰۱۱)
۱۱. امام علی(ع) در نامه ۵۳ یا عهدنامه مالک اشتر فرمودند:
«فَإِنَّ فِی الصُّلْحِ دَعَةً لِجُنُودِکَ وَ رَاحَةً مِنْ هُمُومِکَ وَ أَمْناً لِبِلَادِک؛ آسایش رزمندگان، و آرامش فکری تو، و امنیت کشور در صلح تأمین می‌گردد.»(نهج‌البلاغه دشتی، نامه ۵۳، بند ۱۳۳، ص۴۲۴)
۱۲. امام علی(ع) فرمودند:
«لا نعمه أهنا من الأَمنِ؛ هیچ نعمتى گواراتر از امنیت وجود ندارد.»(شرح غرر الحکم ودرر الکلم آمدی، ج۶، ص۴۳۵)
۱۳. امام علی(ع) فرمودند:
«وُصولُ الْمَرْءِ اِلى کُلِّ ما یَبْتَغیهِ مِنْ طیبِ عَیْشِهِ وَ اَمنِ سِرْبِهِ وَ سَعَةِ رِزْقِهِ بِحُسْنِ نیَّتِهِ وَ سَعَةِ خُلْقِهِ؛ انسان، با نیّت خوب و اخلاق خوب، به تمام آنچه در جستجوى آن است، از زندگى خوش و امنیت محیط و روزى زیاد، دست مىیابد.»(غررالحکم، ح۱۰۱۴۱)
۱۴. امام علی(ع) فرمودند:
«أَسْکَنَ سُبْحانَهُ آدَمَ داراً أَرْغَدَ فِیها عَیْشَهُ وَآمَنَ فِیها مَحَلَّتَهُ؛ خداوند سبحان، آدم را در سرایی جایی داد که در آن سرا، زندگی اش را پر ناز و نعمت، و محیطش را برخوردار از امنیت قرار داد.»(نهج البلاغه، خطبه ۱؛ بحارلالنوار، ج۶۳، ص۲۱۳، ح۴۸)
۱۵. امام علی(ع) فرمودند:
«اللّهُمَّ إنَّکَ تَعلَمُ أنَّهُ لَم یَکُنِ الَّذی کانَ مِنّا مُنافَسَةً فی سُلطانٍ، ولَا التِماسَ شَیءٍ مِن فُضولِ الحُطامِ، ولکِن لِنَرُدَّ المَعالِمَ مِن دینِکَ، ونُظهِرَ الإِصلاحَ فی بِلادِکَ، فَیَأمَنَ المَظلومونَ مِن عِبادِکَ، وتُقامَ المُعَطَّلَةُ مِن حُدودِکَ؛ بار خدایا! تو مىدانى که آنچه از ما سر زد، از سرِ قدرتطلبى، یا به دست آوردن چیزى از حُطام بىارزش دنیا نبود؛ بلکه براى این بود که نشانههاى دینت را بازگردانیم و در شهرهایت، آبادانى پدیدار سازیم تا بندگان ستمدیدهات در امنیّت باشند و احکام بر زمین ماندهات بر پا شوند.»(نهج البلاغه، خطبه ۱۳۱؛ تحف العقول، ص۲۳۹)
۱۶. امام علی(ع) فرمودند:
«لابُدَّ لِلنّاسِ مِن أمیرٍ بَرٍّ أو فاجِرٍ ، یَعمَلُ فی إمرَتِهِ المُؤمِنُ ، ویَستَمتِعُ فیهَا الکافِرُ، ویُبَلِّغُ اللّهُ فیهَا الأَجَلَ، ویُجمَعُ بِهِ الفَیءُ، ویُقاتَلُ بِهِ العَدُوُّ، وتَأمَنُ بِهِ السُّبُلُ؛ مردم را ناگزیر فرمانروایى باید، نیک یا بد؛ تا در [سایه] فرمانروایى او مؤمن، کار خویش (طاعت خدا) کند و کافر، بهره خویش ببَرَد، و خداوند، هر کس را به اجل مقدّرش برساند، و به وسیله او مالیاتها جمعآورى گردد و با دشمن، جنگ شود و راهها امن گردند.»( نهج البلاغه، خطبه۴۰، بحارالانوار، ج۷۵، ص۳۵۸، ح۷۲)
۱۷. امام سجاد(ع) فرمدند:
«فَإِن خَتَمتَ لَهُ بِالسَّعادَةِ ، وقَضَیتَ لَهُ بِالشَّهادَةِ، فَبَعدَ أن یَجتاحَ عَدُوَّکَ بِالقَتلِ، و بَعدَ أن یَجهَدَ بِهِمُ الأَسرُ، وبَعدَ أن تَأمَنَ أطرافُ المُسلِمینَ، وبَعدَ أن یُوَلِّیَ عَدُوُّکَ مُدبِرینَ؛ امام سجاد(ع) در دعایش براى مرزداران می فرمایند: اگر زندگىاش را به نیکبختى پایان دادى و شهادت را بر او مقدّر فرمودى، این [شهادتش] پس از آن باشد که دشمنت را به کُشتار از بیخ و بُن برکَنْد، و پس از آن که دشمنانت به رنج اسارت در بیفتند، و پس از آن که مرزهاى مسلمانان، امنیّت یابد، و پس از آن که دشمنت پشت کرده، بگریزد.»(صحیفه سجادیه، دعای ۲۷)
۱۸. امام صادق(ع) فرمودند:
«النَّعیمُ فِی الدُّنیَا الأَمنُ وصِحَّةُ الجِسمِ ، وتَمامُ النِّعمَةِ فِی الآخِرَةِ دُخولُ الجَنَّةِ ، وما تَمَّتِ النِّعمَةُ عَلى عَبدٍ قَطُّ [ما] لَم یَدخُلِ الجَنَّةَ؛ السلام :نعمت دنیا ، امنیّت و تندرستى است، و کامل شدن نعمت در آخرت، رفتن به بهشت است . تا زمانى که بنده وارد بهشت نشود، هرگز نعمت را کامل به دست نیاورده است.»( بحارالانوار، ج۸۱، ص۱۷۲، ح۸)
۱۹. امام صادق(ع) فرمودند:
«ثَلاثَةُ أشیاءَ یَحتَاجُ النّاسُ إلَیها: الأمنُ وَ العَدلُ و الخِصبُ؛ سه چیز است که مردم به آنها نیازدارند: امنیّت، عدالت و رفاه.»(تحف العقول، ص۳۲۰)
۲۰. امام صادق(ع) فرمودند:
«خَمْسُ خِصالٍ مَنْ فَـقَـدَ واحِدَةً مِنْهُنَّ لَمْ یَزَلْ ناقِصَ العَیْشِ زائِلَ الْعَقْلِ مَشْغولَ الْقَلْبِ، فَاَوَّلُّها: صِحَّةُ البَدَنِ وَ الثّانیَةُ: اَلاَْمْنُ وَ الثّالِثَةُ: اَلسَّعَةُ فِى الرِّزْقِ، وَ الرّابِعَةُ: اَلاَْنیسُ الْمُوافِقُ؛ (قال الراوى): قُلْتُ: و مَا الاَْنیسُ الْمُوافِقُ؟ قال: اَلزَّوجَةُ الصّالِحَةُ، وَ الوَلَدُ الصّالِحُ، وَ الْخَلیطُ الصّالِحُ وَ الخامِسَةُ: وَ هِىَ تَجْمَعُ هذِه الْخِصالَ: الدَّعَةُ؛ پنج چیز است که هر کس یکى از آنها را نداشته باشد، همواره در زندگىاش کمبود دارد و کم خرد و دل نگران است: اول، سلامتی جسم و دوم «امنیت»، سوم روزى فراوان، چهارم همراهِ همرأى. راوى پرسید: همراهِ همرأى کیست؟ امام فرمودند: همسر و فرزند و همنشین خوب و پنجم که در برگیرنده همه اینهاست، رفاه و آسایش است.»(بحارالانوار، ج۷۸، ص۱۷۱؛ خصال صدوق، ص۲۸۴)
۲۱. امام صادق(ع) فرمودند:
«اللّهُمَّ إنَّکَ وَعَدتَنا عَلى لِسانِ نَبِیِّکَ مُحَمَّدٍ صلى الله علیه و آله وَ وعدُکَ الحَقُّ، أنَّکَ تُبَدِّلُنا مِن بَعدِ خَوفِنا أمناً، اللّهُمَّ فَأَنجِز لَنا ما وَعَدتَنا إنَّکَ لا تُخلِفُ المیعادَ.
قالَ: قُلتُ لَهُ: یاسَیِّدی فَأَینَ وَعدُ اللّهِ لَکُم؟ فَقالَ علیه السلام: قَولُ اللّهِ عز و جل: «وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ ءَامَنُواْ مِنکُمْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ ... .»
«از صفوان روایت شده است که چون منصور در پىِ امام صادق(ع) فرستاد، ایشان وضو گرفت و دو رکعت نماز گزارد، سپس سجده شکر به جا آورد و عرضه داشت: «بار خدایا! تو از زبان پیامبرت محمّد(ص) به ما وعده دادهاى، و وعده تو راست است که بیم ما را به ایمنى مبدّل مىسازى. پس ـ خداوندا ـ آنچه را به ما وعده دادهاى، تحقّق بخش که تو خُلفِ وعده نمىکنى.
من گفتم: سَروَرم! کدام وعده خدا به شما؟
فرمود: «این سخن خداى عز و جل که: «خدا به کسانى که ایمان آوردهاند و کارهاى شایسته کردهاند، وعده داده است که حتماً آنان را در این زمین، جانشین خواهد کرد... .»(منظور، امنیت موعود در عصر ظهور است). (بحارالأنوار، ج۵۱، ص۶۴، ح۶۵)
۲۲. امام رضا(ع) فرمودند:
«إنَّ الإِمامَةَ زِمامُ الدّینِ، ونِظامُ المُسلِمینَ، وصَلاحُ الدُّنیا، وعِزُّ المُؤمِنینَ. إنَّ الإِمامَةَ اُسُّ الإِسلامِ النّامی، و فَرعُهُ السّامی. بِالإِمامِ تَمامُ الصَّلاةِ وَالزَّکاةِ وَالصِّیامِ وَالحَجِّ وَالجِهادِ، وتَوفیرُ الفَیءِ وَالصَّدَقاتِ، و إمضاءُ الحُدودِ وَالأَحکامِ، و مَنعُ الثُّغورِ وَالأَطرافِ؛ امامت، زمامِ دین است، و رشته مسلمانان، و مایه آبادانى دنیا، و اقتدار مؤمنان. امامت، ریشه بالنده اسلام و شاخه بلند آن است. با امامت، نماز و زکات و روزه و حجّ و جهاد، کامل مىشوند، و درآمدهاى مسلمانان و زکات، جمعآورى مىشود، و حدود و احکام، اجرا مىشوند، و مرزها و سرحدّات، نگهدارى مىشوند.»( الکافى، ج۱، ص۲۰۰، ح۱؛ عیون أخبار الرضا(ع)، ج۱، ص۲۱۸، ح۱؛ بحارالأنوار، ج۲۵، ص۱۲۲، ح۴)
۲۳. امام رضا(ع) فرمودند:
«لَیْسَ مِنّا مَنْ لَمْ یَأْمَنْ جارُهُ بَوائِقَهُ؛ از ما نیست کسی که همسایه اش از شرّ او در امان نباشد.»(عیون اخبار الرضا(ع)، ج۲، ص۲۴)
۲۴. امام رضا(ع) فرمودند:
«یا مَن دَلَّنی عَلى نَفسِهِ، وذَلَّلَ قَلبی بِتَصدیقِهِ، أسأَلُکَ الأَمنَ وَالإیمانَ فِی الدُّنیا وَالآخِرَةِ؛ امام رضا(ع) در دعا می فرمودند: اى کسى که مرا به خودت رهنمون شدى و دلم را به تصدیقت رام ساختى، امنیّت و ایمان را در دنیا و آخرت، از تو درخواست مىکنم.»( الکافى، ج۲، ص۵۷۹، ح۹)
۲۵. امام هادی(ع) می فرمودند:
«یا مَن دَعاهُ المُضطَرّونَ فَأَجابَهُم، ولَجَأَ إلَیهِ الخائِفونَ فَآمَنَهُم، وعَبَدَهُ الطّائِعونَ فَشَکَرَهُم، وحَمِدَهُ الشّاکِرونَ فَأَثابَهُم؛ امام هادى(ع) در قنوت نمازشان می فرمودند: «اى آن که درماندگان او را خواندند و پاسخشان داد، و بیمناکان به او پناه بردند و آسودهخاطرشان کرد، و فرمانبُرداران بندگىاش کردند و [از عبادت آنان] سپاسگزارى نمود، و سپاسگزاران او را ستودند و پاداششان داد.»(بحارالأنوار، ج۸۵، ص۲۲۷، ح۱)
۲۶. امام مهدی(عج) می فرمایند:
«یا آمِناً مِن کُلِّ شَیءٍ ، وکُلُّ شَیءٍ مِنکَ خائِفٌ حَذِرٌ ، أسأَلُکَ بِأَمنِکَ مِن کُلِّ شَیءٍ ، وخَوفِ کُلِّ شَیءٍ مِنکَ ، أن تُصَلِّیَ عَلى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ ، وأن تُعطِیَنی أمانا لِنَفسی وأهلی ووَلَدی وسائِرِ ما أنعَمتَ بِهِ عَلَیَّ ، حَتّى لا أخافَ أحَدا ، ولا أحذَرَ مِن شَیءٍ أبَدا ، إنَّکَ عَلى کُلِّ شَیءٍ قَدیرٌ ، وحَسبُنَا اللّهُ ونِعمَ الوَکیلُ؛ امام زمان(عج) در دعاهایش می فرمایند: «اى ایمن از هر چیز، و هر چیز از تو بیمناک! به ایمنىات از هر چیز و بیمناکى هر چیز از تو، از تو درخواست مىکنم که بر محمّد و خاندان محمّد، درود فرستى، و به خودم و زن و فرزندم و دیگر نعمتهایى که ارزانىام داشتهاى، امنیّت بخشى، چندان که هرگز از کسى نترسم و از چیزى بیمناک نباشم، که به راستى تو بر هر چیزى توانایى؛ و خدا ما را بس است و نیکو حمایتگرى است او.»(مصباح کفعمى، ص۵۲۲؛ بحارالأنوار، ج۸۹، ص۳۲۴، ح۳۰)
۲۷. امام مهدی(عج) می فرمایند:
«و إِنّی لاََمانٌ لاَِهْلِ الاَْرْضِ کَما أَنَّ النُّجُومَ أَمانٌ لاَِهْلِ السَّماءِ؛ و بدرستی که من مایه امان اهل زمین هستم، همچنان که ستارگان مایه امنیت اهل آسمان‌ها می‌باشند.»(بحارالانوار، ج۷۸، ص۳۸۰، روایت ۱ باب ۳۰)