یزدانا! هرگاه روز رستاخیز بر تبه کاران به درازا مى‏ کشد، پس آن روز را بر ما کوتاه گردان؛ به اندازه ی فاصله ی یک نماز تا نمازى دیگر.
زهرا در برابر پروردگار، کوچکى کوچک‏ترین موجود - انسان - و بزرگى بزرگ‏ترین معبود - خدا - را مى‏دید و از کوتاهى خویش در انجام فرمان‏هاى الهى مى‏ هراسید؛ آن چنان که یزدان در برابر فرشتگانش به او افتخار مى ‏کرد و مى‏ فرمود: «به کنیزکم فاطمه بنگرید، چگونه اندامش از هراس [احتمال کوتاهى در برابر] من مى ‏هراسد؟!»

آن هم زهرایى که پیامبر(صلی الله علیه واله) درباره ی او فرمود: «خداوند اندام و دل فاطمه را از خداباورى و یقین، سرشار کرده است.» بانویى که در آسمان ایمان چنان اوج گرفته بود که ایمان و باور به او، در ردیف ایمان و باور به پیامبر(صلی الله علیه واله) و آفریدگار محسوب مى‏شود.در گفت وگویى طولانى، روزى به پدر گفت: «پدرم! جانم فدایت! براى چه گریه مى‏کنى؟ و او برایش آیه‏هاى چهل و سوم و چهل و چهارم سوره ی حجر را خواند که جبرئیل آورده بود: "و دوزخ، میعادگاه همه ی آن‏هاست. هفت در دارد و براى هر درى، گروه معینى از آن‏ها تقسیم شده‏اند."»
فاطمه(سلام الله علیها) به رو، بر زمین افتاد و بارها گفت: «واى بر کسى، واى بر کسى که وارد دوزخ شود!»3 اگر از نشانه‏ ها و عوامل و مراحل و موانع و آثار اخلاص و یا از تفاوت مخلَص و مخلِص به بهانه ی این که جاى بحثش این جا نیست بتوان گذشت، اما از توضیح حقیقت اخلاص نمى‏توان گذشت.حقیقت اخلاص، فقط خدا را در نظر داشتن است و فقط براى او کار کردن. اخلاص، آزادى از وابستگى به مدح و ستایش دیگران است و خالى بودن از هواى نفس.اخلاص، یکى بودن ظاهر است و باطن، درون است و برون؛ و زهرا(سلام الله) در اوج قله ی اخلاص بود.
او در جواب پدرش که مى‏فرمود: «دخترم، هم اکنون جبرئیل در نزد من است و از جانب خدا پیام آورده که هر چه بخواهى تحقق مى‏ یابد، مى‏گوید: "مرا جز خود او هیچ تمنایى نیست."» با این که سه روز، خود و فرزندانش هیچ نخورده بودند، پیراهنش را نزد یک یهودى گرو مى‏گذارد تا سائلى را از خانه ی خود نرانَد.وقتى سلمان اصرار مى‏کند کمى از نان و خرما را خود بردارد، مى‏گوید: «سلمان، این کار را فقط براى خدا انجام دادم، از این رو هیچ از آن بر نخواهم داشت.»
راوى مى‏گوید: «از حسین بن روح - یکى از نواب امام زمان(عجل الله تعالی فرجه)‏ - پرسیدم: رسول خدا(ص) چند دختر داشت؟ او گفت: چهار دختر. پرسیدم: کدام یک از همه بافضیلت ‏ترند؟ جواب داد: فاطمه. پرسیدم: با این که او از همه ی فرزندانش کوچک‏تر بوده و کمتر مصاحبت رسول را درک کرده، چرا او بافضیلت ‏تر است؟ حسین بن روح جواب داد: به سبب دو خصلت که خداى سبحان مخصوص او گردانیده بود.
یکى این که وارث رسول خدا(صلی الله علیه واله) بود و دیگرى این که نسل رسول خدا(صلی الله علیه واله) از ذریه ی اوست و خداوند سبحان این‏ها را به او ارزانى نداشت مگر به دلیل اخلاص در نیت او.» پس با هم به کلام این عبد مخلَص خدا گوش مى‏سپاریم: کسى که عبادت خالصانه ی خود را به سوى خدا فرستد، پروردگار بزرگ برترین مصلحت او را به سوى او خواهد فرستاد.

روزه
روزه‏دارى را تنها دم فرو بستن از خوردن و آشامیدن نمى‏دانست و مردمان را به ژرفاى روزه‏ دارى توجه مى‏داد: «اگر روزه ‏دار زبان، گوش، چشم و دیگر اعضایش را [از گناه] حفظ نکند، روزه چه فایده ‏اى برایش دارد؟»
امام رضا(علیه السلام) در سخنى فرمود: «دوستان شیعه ی من! هرگاه ماهِ شب اوّل رمضان را دیدید، با دستان خود به آن اشاره نکنید؛ بلکه رو به قبله قرار گیرید، دستان تان را به سوى آسمان بگشایید و رو به ماه بگویید: "خداى ما و تو خدایى است که پرورش دهنده ی جهانیان است. خداوندگارا! ماه را براى ما، ماه نوى فرخندگى قرار بده و به ما توفیق روزه گرفتن در ماه رمضان عطا فرما. ما را به سلامت بدار؛ در آسایش و بهبود. ما را به پیروى خویش وادار کن؛ زیرا تو بر هر کارى توانایى."» سپس حضرت فرمود: «فاطمه - بانوى بانوان جهان - هر سال این نیایش را بر لب مى‏ آورد.»
روزى به همسرش گفت: «اى ابا الحسن! از پدرم شنیدم که مى‏فرمود: "اشک، خشم خداوند را فرومى‏نشاند؛ و قبر، باغى از باغستان بهشت نخواهد بود، جز هنگامى که آدمى از بیم [کارهاى زشت خود در برابر] خداوند مى‏گرید و یزدانِ عزیزِ جبران کننده  [ی نیکى انسان‏ها]، مى‏داند که من از [کوتاهى خود در برابر] پروردگار مى ‏گریم."»
امام(علیه السلام) نیز گریست. فاطمه با دستانش اشک او را برگرفت و بر رخسار خود مالید و گفت: «اى ابا الحسن! اگر اندوهگینى میان مردمى بگرید، آفریدگار [به خاطر او] آن مردمان را مى‏ بخشاید. پسرعمویم! تو اندوهگینى و من اشک تو را بر چهره ‏ام مالیدم تا آمرزش خداوندى مرا فراگیرد.»

قرآن
دنیا، نمایشگاهى است از زیبایى‏ها و زشتى‏ها؛ زیبایى‏هایى که یزدان آفرید و پلشتى‏ هایى که انسان آفرید و هر دو هم بسیارند؛ و فاطمه(سلام الله علیها) مى‏فرمود: «از دنیاى شما، سه چیز را دوست مى‏دارم که یکى از آن‏ها قرآن را با توجه خواندن است.»
سلمان مى‏گوید: «روزى به درِ خانه ی بانو آمدم، صدایش را شنیدم که مشغول خواندن قرآن بود.» مى‏ فرمود: «کسى که سوره ی "حدید"، "واقعه" و "الرحمان" را بخواند [و در مفاهیم عمیق آن بیندیشد و عمل کند]، در ملکوت آسمان‏ها و زمین او را "ساکن بهشت" مى‏نامند.»اگر موقعیتى مناسب رخ مى‏داد، با معرفى قرآن، به عنوان نسخه ی بهبودبخش بیمارى‏هاى انسان در طول تاریخ، اندیشه ‏ها را به مهمانىِ این درمان گر مى‏برد:
«حجت‏هاى آن آشکار است و آن چه درباره ی ماست پدیدار. و برهان آن روشن. و از تاریکى گمان به کنار. و آواى آن در گوش، مایه ی آرام و قرار. و پیرویش ره گشاى روضه ی رحمت پروردگار و شنونده ی آن در دو جهان رستگار.»«دلیل‏ هاى روشن الهى را در پرتو آیت‏هاى آن توان دید و تفسیر احکام واجب او را از مضمون آن باید شنید. حرام‏هاى خدا را بیان دارنده است، و حلال ‏هاى او را رخصت دهنده و مستجاب را نماینده و شریعت را راه گشاینده و این همه را با رساترین تعبیر گوینده و با روشن‏ ترین بیان رساننده.»
او حتى وصیت مى‏کند در شب اوّل قبر، امیرالمومنین امام على(‏علیه السلام) بر سر مزارش زیاد قرآن بخواند و دعا کند. و از همین انس او با قرآن بود که فضه، خادمه ی او، تا بیست سال به غیر از قرآن لب نگشود و جز با قرآن پاسخ نداد. و باز از همین انس او با قرآن بود که در صحراى محشر هم قرآن را زمزمه مى‏کند. تا آن جا که حتى در هنگام داخل شدن به بهشت هم آیات قرآن را مى‏خواند.

نماز
«حسن بصرى» گوید: «در دنیا عابدتر از فاطمه نیست. او آن قدر براى نماز سرپا مى‏ایستاد که پاهایش ورم مى‏کرد.»
رسول خدا(صلی الله علیه واله) مى‏فرمود: «وقتى زهرا در محراب عبادت مى‏ایستاد، همچون ستاره ‏اى براى ملائکه ی آسمان مى ‏درخشید.»
فرزند زهرا(سلام الله علیها) حسن مجتبى(‏علیه السلام) مى‏گوید: «دیدم مادرم شب جمعه در محراب به عبادت ایستاد و مدام رکوع و سجده مى‏کرد تا صبح دمید.» او حتى شب عروسى از همسرش مى‏ خواهد با هم در برابر پروردگار به نماز بایستند و او را بپرستند.
عصر روزى که شب آن، شب قدر بود، بچه‏ها را به استراحت وامى‏داشت، غذاى اندکى به آنان مى‏داد تا سنگین نشوند و بتوانند با بیدارى در شب قدر، از گشایش‏هاى آن شب بهره‏ مند شوند و مى‏فرمود: «ناکام، کسى است که از خیر آن شب محروم بماند.»با توجه به آن همه پاى‏فشارى بر نماز در اسلام، در سؤالى از پدرش کیفر کسى را که به نماز بى‏ اعتنایى مى‏کند جویا شد: «مرد یا زنى که نمازش را سبک مى ‏شمارد، چه کیفرى دارد؟» پاسخ داد: «اى فاطمه! مرد یا زنى که نمازش را خوار مى‏شمارد، آفریدگار او را به پانزده خصلت گرفتار مى‏کند: شش‏تاى آن‏ها در این سراست، سه‏تاى آن‏ها هنگام جان دادن، سه‏تاى آن‏ها در گور و سه‏تا در رستاخیز؛ هنگامى که از قبر برمى‏خیزد.
آن خصلت‏ هایى که در همین سرا به آن‏ها گرفتار مى‏شود این است: آفریدگار برکت را از عمرش مى‏ ستاند، برکت را از روزى‏اش مى‏برد و سیماى شایستگان را نیز از چهره‏اش مى‏زداید. هر کارى که مى‏کند بى ‏پاداش است. دعایش از آسمان بالا نمى‏رود و از دعاى پارسایان بهره‏ اى ندارد. آن ویژگى‏ هایى که هنگام مرگ به سراغش مى‏آیند این است: خوار مى‏میرد، گرسنه مى‏میرد و چنان تشنه جان مى‏سپارد که اگر تمام رودخانه‏ هاى جهان را بنوشد، باز تشنگى‏ اش برطرف نمى‏شود. خصلت‏ هایى که در قبر بدان‏ها مبتلا خواهد شد عبارتند از: یزدان، فرشته ‏اى بر او مى‏ گمارد که او را بیازارد، گور بر وى تنگ خواهد شد و قبرش تاریک خواهد بود.
اما گرفتارى ‏هاى پس از بیرون آمدن از گور آن است که: خداوند فرشته ‏اى را مأمور او مى‏ کند که وى را به صورت بر زمین بکشاند، در حالى که مردم به او مى‏نگرند. حساب دشوارى از وى مى‏ کِشند و یزدان نه او را [با مهربانى] نگاه مى‏کند، نه [از گناهان] پاکش مى‏گرداند و شکنجه‏ اى دردناک براى او مهیاست.مسجدسازى در ترویج فرهنگ نماز نقش دارد از همین روى حضرت زهرا(سلام الله علیها) یکى از کارهاى جوانمردانه را مسجدسازى مى‏دانست. مى‏فرمود: «پیامبر به من نماز شب چهارشنبه را چنین آموخت:
کسى که شش رکعت [سه نماز دو رکعتى] بخوانَد، در هر رکعت حمد و آیه ی بیست و ششم و بیست و هفتم از سوره ی آل عمران «قل اللهم مالک الملک تؤتى الملک من تشاء ... بغیر حساب» را [به جاى سوره ی توحید] قرائت کند و هنگامى که نمازش به پایان رسید بگوید: «جزى اللّه محمداً و هو اهله» [خداى، محمد را پاداش دهد که سزاوار آن است]، آفریدگار گناهان هفتاد ساله ی [غیر از حق الناس و غیر از گناهانى که جبرانش لازم است مثل نماز و روزه قضا و ...] او را مى‏بخشاید و پاداش بى‏شمارى به او مى‏بخشد.»
روایت شده است که هرگاه انسان از درگاه حضرت حق تعالى حاجتى داشته و سینه‏اش از آن تنگ شده باشد، دو رکعت نماز بخواند و وقتى سلام نماز تمام شد، سه مرتبه تکبیر بگوید و سپس تسبیح حضرت فاطمه-ی زهرا(سلام الله علیها) را بخواند. بعد از آن، به سجده برود و صد مرتبه «یا مولاتى یا فاطمهُ أغِیثِینى» بگوید. سپس صورت طرف راست را روى زمین بگذارد و توسل فوق را صد مرتبه بگوید. سپس صورت طرف چپ را بر زمین بگذارد و صد مرتبه همین ذکر را تکرار کند، بعد از آن مجدداً به سجده برود و صد و ده مرتبه این توسل را بازگوید و حاجت خود را بیان کند. محققاً خداوند آن را برآورده خواهد کرد.
نماز حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) دو رکعت است. در رکعت اوّل، یک مرتبه حمد و صد مرتبه «إنّا أنْزَلْناهُ فى لَیْلَةِ الْقَدْرِ» و در رکعت دوم یک مرتبه حمد و صد مرتبه «قُلْ هُوَ اللّهُ أحَد» و پس از سلام، تسبیح حضرت زهرا(سلام الله علیها) را بگوید و بخواند: «سُبْحانَ ذِى العِزِّ الشّامِخِ المُنِیفِ، سُبْحانَ ذِى الجَلالِ الباذِخِ العَظیمِ، سُبْحانَ ذِى المُلْکِ الفاخِرِ القَدیمِ، سُبْحانَ مَنْ لَبِسَ الْبَهْجَةَ وَ الجَمالِ، سُبْحانَ مَنْ تَرَدّى بِالنُّورِ وَ الوَقارِ، سُبْحانَ مَنْ یَرَى أثَرَ الَّنمْلِ فِى الصَّفا، سُبْحانَ مَن یَرَى وَقْعَ الطَّیْرِ فِى الهواءِ، سُبْحانَ مَنْ هُوَ هکَذا لا هکَذا غَیرُهُ.»
کسى که این نماز را بخواند و از تسبیح فارغ شود، باید دو زانو بنشیند، دو دستش را بگشاید و تمام مواضع سجده‏اش را بدون این که مانعى بین او و زمین باشد، روى زمین بگذارد و حاجتش را بخواهد و هر اندازه که خواست، دعا کند و در حال سجده بگوید: «یا مَنْ لَیْسَ غَیْرَهُ رَبُّ یُدْعى، یا مَن لَیسَ فَوقَه إلهٌ یُخْشى، یا مَن لَیسَ دُونَهُ مَلِکٌ یُتَّقى، یا مَن لَیسَ لَهُ وَزیرٌ یُؤتى، یا مَن لَیسَ لَهُ حاجِبٌ یُرشى، یا مَن لَیسَ لَهُ بَوّابٌ یُغْشى، یا مَن لا یزْدادُ عَلى کَثْرَةِ السُّؤالِ إلّا کَرَماً و جوداً وَ عَلى کَثْرَةِ الذُّنُوبِ إلّا عَفْواً وَ صَفْحاً، صَلِّ عَلى مُحمّدٍ وَ آلِهِ وَ افْعَلْ بِى کَذا وَ کَذا.»

نیایش
امام سجاد(علیه السلام) مى ‏فرماید: «روز عاشورا، پدرم مرا به سینه‏اش چسبانید و فرمود: پسرکم! دعایى را از من به خاطر بسپار که مادرم فاطمه آن را به ما آموخت و او نیز از پیامبر(صلی الله علیه واله) و رسول خدا نیز از جبرئیل آموخته است. این نیایش را در هنگامه ی نیاز، رخ دادى بزرگ و اندوه بخوان:به حقّ [سوره ی]  یس و قرآن کریم، و به حقّ [سوره ی]  طه و قرآن بزرگ، اى کسى که در برآوردن نیازهاى نیازمندان توانایى، اى که به آن چه در درون آدمى مى‏گذرد دانایى، اى زداینده ی اندوه غم زدگان، اى گشاینده ی غم اندوهگینان، اى مهربانِ پیران فرتوت، اى روزى دهنده ی خردسالان و نوزادان، اى آن که از هر تفسیرى بى‏نیازى، بر محمد و خاندانش درود فرست و با من چنان رفتار کن که شایسته ی [بزرگى و بزرگوارى] توست [نه درخور رفتار زشت من]؛ و سپس خواسته‏ هاى خویش را بخواه.
آفریدگارا! به روزى‏ام [که براى من در نظر گرفته ‏اى] قانعم ساز؛ عیبم را بپوشان؛ تا پایان زندگى سلامتى‏ ام را تداوم بخش؛ و هنگامى که مرا از این جهان مى ‏برى، ببخش و بر من مهربان باش. قلبم را زنده کن؛سینه‏ ام را گشاده ساز؛و کارم را سامان ده.

گزیده ‏اى از تعقیبات نماز ظهر
خداوندگارا! جز تو کسى نیست که با آن دلم خنکا گیرد و شادمان شود و چشمانم روشن گردد و رخسارم افروخته شود ... قلبم آرام گیرد و چنان پیکرم با آن مماس شود که آفریدگانت به حالم رشک برند.
یزدانا! نه حسودان و نه دشمنان مرا از [شکست] من شاد نکن.
بى‏عیب است کسى که از اندام [و مویرگ‏ هاى] دل‏ها آگاه است.
بى‏عیب است کسى که تعداد گناهان را مى‏ شمارد!
بى‏عیب است کسى که چیزى نه در روى زمین از او پنهان است و نه در آسمان.
یزدانا! گردن‏فرازى [به دلیل دین دارى ‏ام]، خودنمایى، خودپسندى، ستم، حسد، ناتوانى، دو دلى، سستى، زیان، بیمارى‏ها، خوارى، فریب، نیرنگ، گرفتارى و فساد را از گوشم، چشمم و تمامى اندام‏هایم برکن و مرا به آن چه دوست دارى و خرسندى راه نمایى کن، اى مهربان‏تر از هر مهربانى.
آفریدگارا! از تو میانه ‏روى را، هم در حال بینوایى و هم در عین ثروتمندى مى‏طلبم.

گزیده ‏اى از تعقیبات نماز مغرب
فرخنده‏اى اى شمارنده ی قطره‏هاى باران و برگ‏هاى درختان ... ؛ چه بى‏عیبى اى صاحب شُکوه و گشاده ‏دستى؛ چه مى‏کنى با بینواى بى‏کس، هنگامى که یارى ‏خواهان به تو پناه مى‏آورد؟ چه کردى با کسى که به آستانه‏ ات آمد و خشنودى تو را مى‏جُست و در برابرت بر زمین افتاد و از آن چه بدان آگاهى، به تو شکایت کرد!
خداوندگارا! بهره ‏ام از نیایشم ناکامى و از آن چه از تو امید دارم، خوارى نباشد.
یزدانا! هرگاه روز رستاخیز بر تبه کاران به درازا مى‏کشد، پس آن روز را بر ما کوتاه گردان؛ به اندازه ی فاصله ی یک نماز تا نمازى دیگر.
آفریدگارا! هرگاه آفتاب به جمجمه‏ ها نزدیک مى‏شود و فاصله ی خورشید تا آن‏ها به اندازه راه است و بر داغى آن، گرماى ده سال را مى‏ افزایى [و متراکم مى‏سازى]، پس از تو مى‏خواهیم ما را در سایه ‏سار [مهربانى خود] جاى دهى ... .
درباره ی یکى از زمان‏ه اى استجابت دعا مى‏فرمود: «از پیامبر(صلی الله علیه واله) شنیدم: "در روز جمعه وقتى هست که نمى‏شود در آن زمان مسلمانى از خداوند والا خیرى بخواهد، مگر آن که پاسخ مثبتش را بگیرد." از او پرسیدم: "اى فرستاده ی خدا! آن چه وقتى است؟" فرمود: "زمانى که نیمى از آفتاب براى غروب کردن در افق فرو رود."» پس از آن بود که بانو از خدمت کارش مى‏خواست به پشت بام برود و هرگاه چنین لحظه ‏اى فرارسید، به او اطّلاع دهد تا وى به نیایش و دعا بپردازد.