اشک، احساس زلال و عشق شفاف است که از ژرفای جان پدیدار می‌شود، آنگاه که این ارمغان خداوندی به خاطر یکی از بهترین انسان‌های هستی نمایان شود، به دنبال خود، نسیمی از عاطفه یکرنگی، مهر و همسویی با اباعبدالله‌(ع) به همراه می‌آورد و نشاطی وصف‌ناپذیر به انسان می‌بخشد.

 آیت‌الله جوادی‌آملی در مطلبی به ارزش گریه بر اباعبدالله‌(ع) پرداخته که متن کامل آن به شرح ذیل است:

"براساس نقلی معروف از حضرت سکینه (علیها‏السلام) بالای بدن مطهّر امام حسین (علیه‏السلام)، ایشان به این اصل کلی سفارش کردند که هر حادثه‌ تلخی پیش آمد کرد، آن را بهانه کنید و برای من اشک بریزید: «أو سمعتم بغریب أو شهید فاندبونى». «هرگاه داستان غریب یا شهیدی را شنیدید، برای مظلومیت من گریه کنید»

بنابراین، اصل کلی این است که هر حادثه تلخ و ناگواری را باید بهانه کرد و برای سالار شهیدان اشک ریخت، نه آن‏که افراد داغدیده برای تسکین عواطف و احساسات خود آن حضرت (علیه‏السلام) را بهانه کنند و برای التیام زخم خویش اشک بریزند و ندبه نمایند و بین این دو گونه عزا داری فرق وافر است، زیرا محصول یکی تعزیت برای حضرت امام حسین (علیه‏السلام) است و نتیجه دیگری تسلیت برای خود؛ هر چند ممکن است بهانه قرار دادن واقعه جانسوز کربلا هم بی‏اثر نباشد.

وجود مبارک سیدالشهداء (علیه‏السلام) فرمودند: «أنا قتیل العبرة»؛ یعنی من که به هدف اِحیای حق و اِمحای باطل کشته شدم، باید عَبَرات داشته باشم؛ به طوری که چشمان علاقه‏مندان به سالار شهیدان پر از اشک شود و آن اشکْ فراوان از شبکه چشم خارج گردد و به صورت انسان عبور کند تا عَبَرات بشود.

این سننت حسنه، آثار فراوانی دارد، از جمله این که محبت اهل بیت (علیهم‏السلام) در قلب شیعیان حضور پیدا می‏کند؛ آنگاه دوست امامان معصوم (علیهم‏السلام) هرگز فکر و راه و روش آنان را رها نمی‏کند؛ زیرا رهبری جوارح به دست جانحه و دل است و زمامداری قلب را محبت به عهده می‏گیرد و دلِ دوستان حسین بن‏ علی (علیه‏السلام) جوارح را به صَوْب صراط مستقیم رهنمود می‏شود".